به گزارش خبرگزاری بینالمللی قرآن (ایکنا) از زنجان، قیامت یکی از مهمترین رخدادها در نظام آفرینش الهی است که بارها در مورد وقوع آن یادآوری شده است و هر عقل سلیمی نیز وقوع روز جزا را در پس این زندگی مادی و رسیدگی به حساب و کتاب اعمال را انتظار دارد.
ولی کم نیستند عدهای که علیرغم تعدد مستندات در وقوع این رخداد عظیم، چشم خود را بر حقیقت بسته و وقوع قیامت را انکار میکنند که مهمترین دلیل در انکار این مسئله چیزی نیست جز اینکه با خیالی آسوده به هواهای نفسانی خود بپردازند.
این مسئله در آیات قرآن کریم مورد توجه باریتعالی قرار گرفته است و به عنوان تلنگری دوباره و برای یادآوری به آنهایی که این روز را منکر میشوند، نازل شده تا مگر چراغ هدایتی باشد برای آنهایی که در تاریکی خواستههای مادی خود دست و پا میزنند.
در آیات 3 تا 5 سوره مبارکه قیامت اینگونه میخوانیم:
«أَيَحْسَبُ الْإِنْسَانُ أَلَّنْ نَجْمَعَ عِظَامَهُ»؛ «آيا انسان مى پندارد كه هرگز استخوانهاى او را جمع نخواهيم كرد»
«بَلَى قَادِرِينَ عَلَى أَنْ نُسَوِّيَ بَنَانَهُ»؛ «آرى قادريم كه حتى خطوط سر انگشتان او را موزون و مرتب كنيم»
«بَلْ يُرِيدُ الْإِنْسَانُ لِيَفْجُرَ أَمَامَهُ»؛ «انسان شك در معاد ندارد بلكه او مى خواهد آزاد باشد و بدون ترس از دادگاه قيامت در تمام عمر گناه كند»
با توجه به این آیات مبارکه میبینیم که اعتقاد به وقوع قیامت به عنوان مهمترین مسئله در بازداری از گناه است و گناهکاران نیز در ضمیر خود به این امر واقف هستند ولی با سرپوش نهادن به این واقعیت و انکار آن میخواهند به خیال خود هر چه آسودهتر به دنبال خواستههای نفسانی خود بروند.