تلویزیون را محفل عزاداری نکنیم!
گروه هنر ــ سیاستی که سیما در پیش گرفته تنها یک نکته را در ذهن تبیین می‌کند، آن‌هم اینکه این رسانه محلی برای عزاداری است.
جبار آذین منتقد سینما و تلویزیون در یادداشتی که در اختیار ایکنا قرار داده است می‌نویسد؛ سال‌ها است که صدا و سیما، هفته‌ها و ماه‌ها و راه خود را که راه یک رسانه به راستی ملی است، گم کرده و با کشیدن حصار دور خودی‌های تاریخ مصرف گذشته و ایجاد تک صدایی سلیقه‌ای، بی‌اعتنا به خواسته‌های مردم، هنرمندان و برنامه‌سازان حرفه‌ای را بیرون دروازه این سازمان نگهداشته و دریک فضای بسته و محدود با خودی‌ها نان بیار کباب ببر، بازی می‌کند و نتیجه بازی‌های آن هم تولید و پخش برنامه‌ها، فیلم‌ها و مجموعه‌های سطحی و ضعیف است که ریزش هر چه بیشتر مخاطب را در پی داشته است.
این بلبشو در مناسبت‌های ملی و مذهبی و اجتماعی بیشتر به چشم می‌آید. به گونه‌ای که برنامه‌ها و سریال‌های مناسبی که از نظر مضمون و محتوا با مناسبت‌ها همخوان باشند، تولید و ارائه نمی‌شود و اگر مواردی هم دیده شود، آنقدر ضعیف و غیرحرفه‌ای است که قابل تحمل نیست. یا در ماه رمضان، برنامه‌هایی مانند خندوانه پخش می‌شود که از آن سوی بام به زیر افتاده و به هرشکل و ترفند می‌خواهد به اصطلاح بیننده را بخنداند که آن هم هیچ ربطی به ماه رمضان ندارد.
در واقع آنچه مخاطب در سیما می‌بیند، عمدتاً یکسری برنامه‌ها و تولیدات سطحی و سلیقه‌ای نامناسب است. از همین رو در سیما به طور معمول، نه تنها از تولیدات شایسته عادی و روتین و مخاطب پسند خبری نیست که به دلیل ندانم کاری‌ها و غفلت‌ها و نامدیریتی‌ها، در ایام خاص و مناسبت‌ها هم تولید مقبول و مطلوب ارایه نمی‌شود. به عبارتی صدا و سیما، خود و ایام و نیازها و سلیقه‌های مخاطب را از یاد برده و کیلویی برنامه روی آنتن می‌فرستد. این اوضاع نشان دهنده آن است که سازمان یاد شده هنوز هم تفاوت برنامه‌سازی برای ایام عزا و شادی را نمی‌داند و آنچه به خورد مخاطب می‌دهد، سخت ناپسند و گاه تهوع‌آوراست. به عنوان نمونه، در ایام شادی‌های نوروزی، در تلویزیون داعش‌کشی راه می‌اندازد و اکنون که ماه مبارک رمضان و ایام خودسازی با تکیه بر امید و شادی و توکل الهی است، از برنامه‌ها و سریال‌هایش، غم و اندوه و مرگ و میر می‌بارد. صد البته خوب است که در این روزها بیشتر به یاد گرفتارها، مظلوم‌ها و فقرا باشیم، ولی این مهم با نمایش و شعار و کلیشه تحقق نمی‌یابد که با تولید و اجرای برنامه‌های مناسب جامعه‌پسند به واقعیت می‌رسد.
نگاهی به ماه عسل‌های سیما که ازشدت تلخی، ماه زهرمار شده‌اند و سریال‌های این شب‌های تلویزیون بیندازید تا شاهد بارش غم و اندوه به جای امید و نشاط از محفلی که عنوان رسانه ملی را برخود گذاشته باشید.
انتهای پیام
