مدیریت توهم دانستن

 به گزارش ایکنا، جهان اقتصاد نوشت: از نظر جواد انسانها دو دسته اند: دسته اول احمق ها و دسته دوم هم احمق ها و به این خاطر که تعدادشان زیاد است آنها را در دو دسته قرار داده اند. باور کش دار جواد، از منطقی سرازیر می شود که می خواهم کمی درباره اش بنویسم. جواد هیچ استثنائی در احمق بودن انسان ها ندارد و با وجود این که خودش را هم در یکی از این دو دسته قرار داده است، هیچ گاه نمی خواهد از منطق خشک و انعطاف ناپذیرش در نپذیرش افکار و تجربیات دیگران دست بردارد. از نظر او مرغ فقط یک پا دارد. همین دیروز بود که با من تماس گرفت و در خصوص موضوعات مختلف شروع به گفتگو کردیم. صحبت با این هنرمند چیره دست بسیار مفرح است. شاید به واسطه شغلش است که می تواند این چنین کلمات را هنرمندانه به کار ببرد.نقاشی ماهر و مجسمه سازی زبردست است. به قول خودش نه تنها نقاش بازاری نیست بلکه صاحب سبک و زبان منحصر بفرد و کاملا شخصی است که می تواند آن را به رخ همه بکشد. شاید به خاطر اعتماد بیش از حدی که در توسعه فعالیت های هنری اش به دست آورده به خودش این اجازه را می دهد تا در تمام امور جاری زندگی نوع بشر، نظرات بی کم و کاستی بدهد و شاید هم به خاطر تیپ شخصیتی و ساختار روانی اش است که مایل است به هر موضوعی وارد شود و ردی از دست و پایش را بر همه چیز بگذارد. هر چه باشد او استاد نظرات عجیب و غریب و گاها غیر متعارف درباره امور دنیوی است. دیروز از من خواست نظرم را راجع به سرمایه گذاری در بازار سهام به او بگویم. او گفت: به نظرت بورس سودآور است یا نه؟ و من هم به او گفتم بسته به این دارد که چقدر به ابزار و دانش آن مسلط باشی و چقدر حاضری بر روی خودت سرمایه گذاری کنی؟ انتظار این را داشتم که جواد بخواهد حرفهای همیشگی اش را بزند. او به من گفت: اصلا این طور نیست. فقط باید با پول کم وارد شوی و یواش یواش لِمِ کار را به دست بیاوری. راز بورس در بازی دادن پول های کم است. طبق معمول من نخواستم با او مجادله کنم. جواد منطق خودش را دارد و در این مورد هم، تمام سرمایه گذاران حرفه ای در همان دو دسته؛ یعنی احمق های شماره یک و احمق های شماره دو قرار می گیرند. موضوع این یادداشت جواد نبود، بلکه تمامی کسانی هستند که قبول ندارند برای ورورد به هر کاری به ابزار و دانش تازه ای نیاز دارند که شاید تا به حال با آن مواجه نشده اند. موضوع اصلی ما، مدیریت عقایدی است که ما را در توهم دانستن رها می کند و نمی گذارد چشم هایمان را به روی جهانی نو، باز کنیم.