دعای عرفه؛ سرآغازی در پالایش دل

بی‌شک، زبان دعا، زبان مخصوصی است. زبان مخلوق در برابر خالق و زبان سپاس و تضرع برای تقرب به خداست. هرچند دعاهای وارده از معصومین(ع) خاستگاه قرآنی دارد ولی تفاوت عمده بین این دو، آن است که قرآن از بالا به پایین نازل شده و دعا با استفاده از نازله آسمانی به خاستگاه آسمانی­اش عروج می‌­کند و بر این اساس است که دعا را قرآن صاعد می‌­نامند.

تردیدی نیست در میان دعاهای رسیده از معصومین، نغزترین و عاشقانه­‌ترین دعاها، دعای عرفه­ امام حسین(ع) در روز عرفه و در صحرای عرفات است. بازگشت به این معادن عرفانی و گنج‌‌های نهفته در آن، می‌تواند برای همه­ عاشقان و به ویژه جوانان سرآغازی جهت پالایش دل از همه­ نبایدها و نردبانی برای رسیدن به ناخدایی دل­‌ها و نیل به خود خداست.

مرحوم محدث قمی(ره) در مفاتیح آورده است که؛ بشر و بشیر، فرزندان غالب اسدی نقل کرده‎اند: در آخرین ساعات روز عرفه در عرفات در خدمت امام حسین(ع) بودیم که آن حضرت با جمعی از خاندان، فرزندان و شیعیانشان از چادر بیرون آمدند و با نهایت خضوع و خشوع در طرف چپ کوه ایستادند و روی مبارک را به طرف کعبه گردانیده دست‎ها را تا مقابل رو برداشتند و این دعا (عرفه) را خواندند.

اگر چه بعضی از محدثین، یقین به سند این نیایش ندارند ولی طبق اصل معروف که: « دلالته تغنی عن السند»، گاهی مفهوم و محتوای حدیث به قدری با عظمت و مطابق اصول است که از سند بی‎نیاز و احتیاجی به آن؛ وجود ندارد. بدیهی است که نظیر مضامین این نیایش در عالی‎ترین درجۀ حکمت و عرفان اسلامی را جز انبیا عظام و ائمه معصومین(ع) نمی‎توانند بیان کنند.

یادداشت از حجت‌الاسلام محمداسماعیل قاسمی‌طوسی، مدیر مؤسسه فرهنگی قرآن و عترت پیامبر اعظم(ص) ساری

انتهای پیام