آثار زیان‌بار طمع‌ورزی را بشناسیم
گروه اجتماعی ــ نماینده ولی‌فقیه در لرستان گفت: طمع‌ورزی آثار زیان‌بار فراوانی در پی دارد که از جمله آن‌ها میتوان به حقارت، ذلت و خواری و اسیر هوا و هوس شدن اشاره کرد.
آیت‌الله سیداحمد میرعمادی، نماینده ولی‌فقیه در استان و امام جمعه خرم‌آباد در گفت‌وگو با ایکنا از لرستان، در رابطه با آثار طمع‌ورزی، گفت: طمع‌ورزی آثار زیان‌بار فراوانی در پی دارد که از جمله آن‌ها میتوان به حقارت، ذلت و خواری و اسیر هوا و هوس شدن اشاره کرد کمااینکه امام موسی کاظم(ع) در موعظه‌ای به هشام فرمودند: «از طمع‌ورزی دوری کن و آن‌چه در دست مردم از اموال است قطع امید بکن و طمع به مخلوقات را در دل خود از بین ببر، چون طمع کلید خواری است».
وی با بیان این‌که طمع صفت مذموم است که دائماً با انسان همراه است و یکی از وجوه مهم خودسازی مبارزه با آن است، افزود: امام علی(ع) نیز در رابطه با طمع‌ورزی فرموده است: «محصول طمع‌ورزی، خواری در دنیا و بدبختی در آخرت است» و نیز در حدیث دیگری فرموده است: «کسیکه طمع میورزد همیشه در بند ذلت است».
آیت‌الله میرعمادی با اشاره به این حدیث از امام علی(ع) با این مضمون که «هر کس بخواهد در دوران زندگی، آزاد باشد طمع را به دل خود راه ندهد کسیکه با طمع، روزهای زندگی را سپری کند او همیشه در بند است و آزاد و آزاده نخواهد بود» (میزان‌الحکمة، ج 6، ص 489)، گفت: همه مردم تا زمانیکه تن به طمع ندهند و آرزوهای طولانی خاطر آن‌ها را مکدر نکند آن‌ها آزاد هستند. این در حالی‌است که امام علی(ع) طمع ورزی را بردگی ابدی دانسته است و فرموده است: «چه بسیار که عقل‌ها اسیرند و هوا و هوس‌ها امیر و سلطان آنانند».
نماینده ولی‌فقیه در لرستان ادامه داد: در اثر طمع‌ورزی نه‌تنها عقل‌ها اسیر میشوند بلکه بالاتر زیر سم‌ّ هواهای نفسانی نابود خواهد شد و دیگر خبری از فهم و شعور و تشخیص مصلحت نخواهد بود چون عقل به قربان‌گاه رفته است کمااینکه امام علی(ع) در این رابطه فرموده است: «قربان‌گاه عقل‌ها غالباً در پرتو طمع‌ها است».
آیت‌الله میرعمادی با بیان این‌که فقر و فلاکت از دیگر آثار و پیامدهای طمع‌ورزی است، افزود: رسول خدا(ص) در این رابطه فرموده است: «در میان مردم از طمع‌ورزی به مال مردم اجتناب بکن چون آن فقر نقد و ملازم انسان است» که حضرت اشاره به این نکته دارند که انسان طماع، همیشه در معاشرت و تعامل با مردم، چشم به مال مردم دوخته و خود را محتاج مال مردم میبیند در نتیجه به فلاکت و هلاکت میرسد.
این مفسر قرآن و نهج‌البلاغه از بین رفتن ایمان و تقوا را از دیگر اثرات و پیامدهای طمع‌ورزی ذکر کرد و گفت: امام علی(ع) در این رابطه فرموده است: «طمع ولو به مقدار اندک باشد تقوا و ورع را نابود میکند گرچه تقوا به مقدار زیاد باشد». (غررالحکم، ح 5550)
طمع با ایمان و تقوا سازگاری ندارد
وی با اشاره به این‌که طمع با ایمان و تقوا سازگاری ندارد و با هم جمع نمیشوند، اظهار کرد: از امام صادق(ع) سؤال شد: «چه چیزی ایمان را ثابت و پایدار میکند؟ فرمود: ورع و پارسایی. سؤال شد: چه چیزی ایمان را از دل انسان بیرون میبرد؟ فرمود: طمع». (اصول کافی، ج 4، ص 10)
آیت‌الله میرعمادی ادامه داد: امام علی(ع) در وصیت خود به امام حسن‌مجتبی(ع) فرموده است: «اگر بتوانی میان خود و خدای خود، هیچ صاحب نعمتی را واسطه نکنی، چنین کن، زیرا تو به نصیب خود میرسی و سهم خود را میگیری و مقدار اندک از جانب خدای سبحان، از بسیار بندگان بهتر است، هر چند همه از اوست».
وی با بیان این‌که چشم طمع به فضل و بخشش دیگران، آزادگی را از انسان میستاند و عزت و وقار او را از بین میبرد و برعکس، امید به فضل خدا و امید به منبع فیض او، بر عزت آدمی میافزاید، گفت: اگر انسان بتواند به‌گونه‌ای زندگی کند که میان او و پروردگار بنده‌نوازش، هیچ واسطه‌ای نباشد و هیچ صاحب نعمت و حشمتی حائل نگردد، چه بهتر! هر چند، دنیا نظام اسباب و علل طولی است و به حکم توحید افعالی همه چیز به او ختم می‌شود و شاید حذف واسطه‌ای طولی و عرضی ممکن نباشد، ولی اگر ممکن باشد، بهترین و عالیترین درجه توحید، دل بریدن از غیر او و دل بستن به اوست و اگر ناچار باشد که به‌واسطه‌ها روی آورد، باید هیچ‌گونه استقلالی برای آن‌ها قائل نباشد، بلکه همه را فانی در حق انگارد؛ باید هیچ‌گونه استقلالی برای آن‌ها قائل نباشد، بلکه همه را فانی در حق انگارد؛ به همین جهت است که امام علی(ع) به نور دیده و جگرگوشه خویش امام حسن(ع) میفرماید: «اگر بتوانی چنان کن که میان تو و خدای متعال واسطه‌ای نباشد، چنان کن؛ چراکه به واسطه‌ها نگریستن از توحید به دور است».
به کم خدا قانع باشیم
نماینده ولی‌فقیه در لرستان اضافه کرد: امام حسین(ع) در دعای عرفه فرموده است: «اگر غنای نفسانی از درون نشئت نگرفته باشد بیرونیها مانند: آب شور غیر از افزایش عطش و تشنگی مضاعف نتیجه‌ای نخواهد داشت» و نیز در روایت آمده است شخصی نزد امام باقر(ع) گفت: خدایا مرا از تمام خلق خودت بینیاز کن، امام فرمود: این‌گونه دعا نکن، بلکه بگو: خدایا مرا از افراد بد مخلوقانت بینیاز کن، چون هیچ انسان با ایمانی از کمک و یاری بینیاز نیست».(تحف العقول، ص 213)
وی یادآور شد: پس اگر میخواهیم عزیز و محبوب باشیم به کم خدا قانع باشیم، روزی کم و آبرومندانه بهتر از زیاد با خواهش و تمنا و زیر بار منت رفتن است.
این کارشناس مذهبی با تأکید بر این‌که انسان باید برای نفس خودش احترام قائل بشود و شخصیت خود را حفظ کند، اظهار کرد: هرچند تمام این‌ها مربوط به خدای متعال است، اما فرق دارد که از مسیر صحیح و خداپسندانه به دست آید یا تحمل منت دیگران کسب شده باشد.
انتهای پیام
