کرونا و ترس ناشی از آن / امید به خدا را فراموش نکنیم
کرونا یک بیماری خطرناک و شاید ترسناک باشد، اما افرادی هستند که پس از ابتلا با مقاومت، روحیه بالا، امید و رعایت دستورات پزشکی و بهداشتی موفق به عبور از سد این ویروس شدند.
کرونا مسافری ناخوانده است که نامش ترس در دل‌ها می‌اندازد. کووید 19 به گونه‌ای عمل کرده است که تاکنون چندین کشور برای عدم پذیرش این مسافر خطرناک و سرکش دستور قرنطینه صادر کرده‌اند تا شاید بتوانند برابر سرعت و قدرتش ایستادگی کنند. با این وجود، متأسفانه انسان‌های بسیاری را در جهان درگیر خود کرده است و در این میان برخی مبتلا شده، برخی تحت عنوان پرستار و پزشک از بیماران مراقبت کرده و تعدادی نیز جان خود را از دست داده‌اند. با همه این اوصاف افرادی هستند که پس از ابتلا به بیماری کرونا با مقاومت، روحیه بالا، امید و رعایت دستورات پزشکی و بهداشتی موفق شدند از سد این ویروس عبور کنند.
یکی از این افراد هوشنگ عطاپور، پزشک عمومی اهل ارومیه است که خوشبختانه با بهبودی نسبی روزهای نقاهت را در خانه سپری می‌کند. برای آگاهی از نحوه ابتلای وی به این بیماری و چگونگی روند درمان، خبرنگار ایکنا آذربایجان‌غربی، گفت‌وگویی را ترتیب داده است که در ادامه می‌خوانید:
بیشتر بخوانید:
- توصیه‌هایی به رنگ امید از یک پزشک مبتلا به کرونا
- الفبای پیشگیری را بیاموزیم
- خودمراقبتی و توکل برخدا؛ راهکار مقابله با کرونا
- شایعه یک گام جلوتر از کرونا
- دوراهی بین نان و کرونا
- با خانه ماندن به خودمان و دیگران رحم کنیم
ایکنا ـ دکتر عطاپور چگونه به بیماری کرونا مبتلا شدید؟
نوع مواجهه و درگیری با این بیماری حکایت از سرعت بالای انتقال ویروس از فرد مبتلا به کادر درمان و همراهان بیمار دارد. شنبه، 10 اسفندماه یک بیمار ۶۵ ساله با سابقه بیماری تنفسی آسم را ویزیت کردم که علایمی مانند سرفه و تنگی نفس شدید داشت. البته ناگفته نماند این بیمار شب قبل توسط پزشکان بیمارستانی در ارومیه ویزیت و برای وی نیز درخواست آزمایش شده بود، اما فردای آن شب به دلیل تشدید بیماری برای نوبت دوم به پزشک مراجعه می‌کند که در این نوبت نیز مجدداً درخواست انجام آزمایش از وی کردم.
منتظر جواب آزمایش بودم که یکی از همکاران آزمایشگاه با اضطراب تماس گرفت و گفت بیمار به ویروس کووید 19 مبتلا شده است که بلافاصله به بیمارستان طالقانی ارجاع دادیم. البته ابتلا به کرونا به هنگام ویزیت این بیمار تنها یک فرضیه بوده و این اتفاق ممکن است در هنگام شیفت در مراکز درمانی هم رخ داده باشد.
ایکنا ـ دقیقاً چه زمانی متوجه شدید که شما هم به این بیماری مبتلا شده‌اید؟
صبح روز یکشنبه، 11 اسفندماه با درد عضلانی شدید از خواب بیدار شدم و به پلی‌کلینیک مراجعه کردم. در آنجا مشخص شد تب ندارم، اما با این وجود درد را در تمام بدنم احساس می‌کردم. این بار به رادیولوژی رفتم و عکس ساده از ریه گرفتم که در این عکس هم چیزی نشان داده نشد. سپس با آزمایش خون مشخص شد به بیماری مبتلا شدم. با همکار متخصص عفونی مشورت کردم که توصیه کرد چهار روز در خانه استراحت کنم و چنانچه علایم بیماری از جمله سرفه و تنگی نفس و علایم گوارشی آغاز شد به بیمارستان مراجعه کنم. برای قطعی‌شدن ابتلا، دوشنبه، ۱۲ اسفندماه سی‌تی‌اسکن ریه انجام دادم که جواب آن درگیری ریه را اثبات کرد و مشخص شد قطعاً به کرونا مبتلا شده‌ام.
ایکنا ـ آیا از ابتلا به این بیماری ترس هم داشتید؟
سؤال خوبی است. از آنجایی که به عنوان کادر پزشکی بیماریزایی، سیر بالینی و عوارض آن را می‌‌دانیم، همین دانش در خصوص بیماری و عوارض و پیامدهای آن موجب می‌شود استرس و اضطراب حاشیه‌ای را هم به شدت تجربه کنیم. از طرفی یک هراس خاص هم داشتم و آن اینکه این بیماری همزمان به اعضای خانواده نیز منتقل شده و آنها را هم گرفتار کند. البته از همان روز یکشنبه خود را قرنطینه و مراودات را با اعضای خانواده قطع کردم، اما با این وجود تا همین امروز هم همچنان نگران ابتلای آنها هستم.
ایکنا ـ واکنش اطرافیان به خبر ابتلای شما به بیماری کرونا چگونه بود؟
این بیماری نیاز به انزوا و تنهایی دارد و بیمار هم در خانه و هم در بیمارستان ایزوله و قرنطینه است و باید ۱۵ تا ۲۳ روز در خانه بماند، بنابراین نباید هیچگونه ملاقاتی داشته باشد و به طور قطع برای خانواده هم تحمل این شرایط سخت است. در این شرایط واقعاً حمایت روانی خانواده، دوستان و آشنایان خیلی مهم است و این موضوع برای خانواده‌های درگیر هم می‌تواند نقطه قوتی باشد.
ایکنا ـ رفتار کادر درمانی بیمارستان با شما چگونه بود؟
سه روز در بیمارستان طالقانی ارومیه بستری بودم و از ابتدای ابتلا با آقای دکتر نژادرحیم، متخصص عفونی به طور مداوم در تماس بودم. در طول مدت بستری هم باید بگویم کادر درمانی رفتار فوق‌العاده انسانی و حرفه‌ای با بنده و سایر بیماران داشتند. آنها با توجه به امکانات بسیار محدود از انجام هیچ کاری برای بهبودی حال بیماران کوتاهی نمی‌کردند، بنابرین جا دارد از زحمات آنها قدردانی کنم و حتماً پس از بهبودی کامل برای دست‌بوسی خدمت آنها خواهم رفت.
ایکنا ـ چه عاملی باعث شد شما بر این بیماری پیروز شوید؟
این بیماری یک سیر خاص دارد که می‌تواند از شرایط بالینی خودمحدود شونده تا مرگ متفاوت باشد. اگر بیماری من شدت یافت علت آن واکنش بدنم و اضافه شدن عفونت باکتریال بود که شرایطم را سخت کرد، اما بیش از همه، دعای دوستان و خانواده و لطف خداوند متعال شامل حالم شد و سیستم ایمنی بدنم توانست بر ویروس مسلط شود. البته دوره بهبودی این بیماری طولانی است، اما در حال حاضر فاز حاد بیماری را سپری کرده و به تدریج خوب می‌شوم.
ایکنا ـ توصیه شما به افراد بیمار و سالم چیست؟
شهروندان باید بدانند که کرونا شوخی نیست و در هر سنی می‌تواند بیماری جدی برای فرد ایجاد کند. انتقال بیماری خیلی سریع است و مردم باید اصول بهداشت را مراعات کنند، از تجمع پرهیز کرده و حتماً در خانه بمانند. اصول قرنطینه خانگی را یاد بگیرند و سعی کنند این آموزش‌ها را از طریق فضای مجازی به دیگران هم منتقل کنند. اگر عضوی از خانواده مبتلا شد، بهترین مکان خانه است که اعضای خانواده می‌توانند با رعایت شرایط خاص از بیمار، مراقبت درمانی و روانی را انجام دهند.
بیماران کرونایی که مجبور هستند ۲۳ روز در قرنطینه خانگی بمانند نیاز به حمایت روانی دارند که متأسفانه در پروتکل‌های درمانی کشور اصلاً دیده نشده است. می‌توان بر این بیماری پیروز شد، اما به دلیل دوره طولانی درمان و بهبودی، قدرت سریع انتقال و عوارض آن بر سلامتی کل جامعه، پیشگیری اصلی‌ترین راهبرد سلامت ملی است.
ایکنا ـ در دوران قرنطینه خانگی چه غذاهایی را باید مصرف و چه اقداماتی باید انجام شود؟
در دوره بیماری باید غذاهای آبکی و مایعات فراوان استفاده کرد و در دوره نقاهت هم باید مایعات و غداهای مقوی و سرشار از پروتئین مصرف کرده و حتماً تحرک داشت.
کرونا یک بیماری خطرناک و شاید ترسناک باشد، اما به مانند سایر بیماری‌ها قابل درمان است. در ابتدا باید با رعایت نکات بهداشتی از ابتلا به این بیماری در امان بود، اما اگر درگیر این بیماری شدیم نباید امید و روحیه خود را از دست بدهیم بلکه باید با حفظ روحیه و همکاری با کادر درمان برای به دست آوردن سلامتی تلاش کرد. هوشنگ عطاپور تنها یک نمونه از بیماران بهبودیافته است. امید به خدا داشته باشیم.
گفت‌وگو: سمیرا محمدی
انتهای پیام
