آیت‌الله صدر در کتاب «بارقه‌ها» گفت:
مبعث رسول اعظم؛ روز تولد اندیشه‌ای آسمانی
آیت‌الله محمدباقر صدر در کتاب بارقه‌ها درباره بعثت پیامبر(ص) گفته است: ای امت مسلمان بزرگ، روز مبعث پیامبر (ص) روز ولادت تو و فجر دین بزرگ توست؛ دینی که برایش می‌میری و زنده می‌شوی. پس چه شایسته است که به گذشته درخشان از وحی خود بنگری و از نور آن وحی نیرویی بگیری و با آن جهان را روشن کنی.
به گزارش ایکنا، کتاب «بارقه‌ها» هشتمین جلد از گزیده آثار شهید سیدمحمدباقر صدر و شامل مقالات، سخنرانی‌ها و یادداشت‌هایش است. شهید صدر اندیشمندی مجاهد بود که در عرصه‌های گوناگون اسلامی و علمی، اندیشه‌هایی نو و سخنانی تازه داشت. او تلاش می‌کرد از هر فرصتی برای بیان صحیح و جامع هندسه فکری و عملی اسلام بهره بگیرد.حاصل بخشی از این تلاش‌ها، مجموعه‌ای از مقالات، گفتار‌ها و یادداشت‌ها بود که در موضوعات گوناگون، به فراخور نیاز زمانه و ظرفیت مخاطبان ارائه می‌شد. مجرا و بستر مطرح شدن این مقالات و گفتار‌ها و یادداشت‌ها، مجلات علمی – فرهنگی، فرصت‌های پیش آمده در خلال کلاس‌های درس، همایش‌ها، پرسش‌های اقشار مختلف مردم و هر زمینه مناسب دیگر بود.
این کتاب در بردارنده موضوعات گوناگون و متنوعی همچون اخلاق، تربیت، فلسفه، فقه، فرهنگ، اقتصاد، سیاست، اجتماع، حوزه و مرجعیت است. از این رو بارقه‌ها با دربرداشتن این گستره از موضوعات متنوع مجموعه‌ای است که می‌تواند تا حدی نمایی از هندسه فکری شهید صدر را به نمایش بگذارد.
شهید آیت‌الله سیدمحمدباقر صدر در بخشی از این کتاب درباره بعثت رسول اکرم(ص) گفته است: «ای امت اسلام! ای جوانان محمد صلی‌الله‌علیه‌وآله‌و‌سلم و قرآن! هر امتی، میلادی دارد و یادبود این میلاد اثر عظیمی در نفس انسان می‌گذارد. ای امت مسلمان بزرگ! روز مبعث پیامبر(ص) ـ که نقطه عطفی در تاریخ بشریت است ـ روز ولادت تو و فجر دین بزرگ تو است؛ دینی که برایش می‌میری و زنده می‌شوی. پس چه شایسته است ـ اکنون که بار دیگر در سالروز مقدس آن قرار داری ـ به گذشته درخشان از وحی خود بنگری و از نور آن وحی، مشعلی برافروزی و از تاریخ جهادت در راه حق و عدالت، برای حفظ این مشعل، نیرویی بگیری و با آن جهان را روشن نمایی و پس از قرن‌ها سردرگمی جامعه در ظلمات، بار دیگر در پرتو آن نور، زندگی را در این جامعه برپا کنی.
در بخشی دیگری از کتاب «بارقه‌ها» آمده است: بشریت بی‌شک دیر یا زود، به اسلام خواهد رسید؛ زمانی که به شکست تجربه‌هایی که در دوران بسیار درازمدت خود، انجام داده است، ایمان بیاورد؛ دورانی که در پی یافتن آیین زندگی، پشت سر گذاشت و هم چنان این دوران را ادامه می‌دهد تا این که در نهایت در ساحل اسلام، دین طبیعت انسانی و حیات، لنگر می‌اندازد. پس شما ـ ای مسلمانان ـ اولین کسانی باشید که در این ساحل لنگر می‌اندازید و جامعه اسلامی را برپا می‌کنید؛ جامعه‌ای که پرتو‌های عدالت و حق را بر همه جهان می‌تاباند و معجزه‌ای را که بشریت از تحقق آن ناتوان بود محقق می‌سازد و کرامت فرد و حقوق جامعه را تأمین می‌کند و در این راه نه آزادی و طبیعت فرد را و نه حیات و سعادت جامعه را فدا می‌کند.
عزیزان! هر امتى در نتیجه به هم پیوستن دو عامل به وجود میآید: عامل اندیشه سازنده و رهبرى حکیمانه. به هر اندازه که اندیشه، ظرفیت سازندگى داشته باشد و رهبرى، روح آن اندیشه را مجسم کند، امت رشد می‌کند و استوار می‌شود؛ و هر چقدر اندیشه دینى از وسعت در افق و انسانیت در مفاهیم بهرهمند باشد و هر اندازه در رهبرى وسعت قلب و واقعگرایى در عمل، وجود داشته باشد، امت گسترش می‌یابد و ابعاد آن مشخص می‌شود. بنابراین، اندیشه دینى و رهبرى، بنیان اساسى وجود یک امت و تعیین ابعاد مکانى و زمانى آن است.
ما برای وجودمان هر دو جنبه فکری و رهبرانه این بنیان اساسى را داریم؛ اندیشه دینى [ما]همانا اسلام است که هسته معنوى و نظرى امت را ایجاد کرد و عناصر فکرى امت را به او بخشید. عامل رهبرى نیز در قهرمانان دین، کسانى، چون حسین علیه السلام و دیگر شاگردان رهبر اعظم، رسول خدا(ص) نمایان می‌شود؛ کسانى که بنیان بشرى امت را تأسیس، راهش را معین و آن اندیشه را مجسم کردند و پشتوانهاى از آرمان و ایثار را برایش فراهم کردند.
حال که امت با ولادت اندیشه رسالت‌مند و رهبرى که آن اندیشه را به ظهور می‌رساند، متولد می‌شود؛ پس طبیعى است که امت اسلامى روزى مانند این روز مبارک را جشن بگیرد؛ چراکه ولادت حسین و پدر حسین علیهماالسلام به نوعى به معناى ولادت خود امت است.
اگر روز مبعث روز ولادت اندیشهاى آسمانى است که در دین بزرگ اسلام ظهور یافته، پس این ایام مبارک ولادت [معصومین علیهم‌السلام] روزهایى است که رهبران فرخنده دین را به آن عطا و بدینوسیله بنیان اساسى وجود امت را تکمیل کرده است و از پى آن، اندیشه با رهبرى پیوند خورده و در نتیجه، امتى به وجود آمده که «بهترین امتى است که براى مردم پدیدار شده است» [آل‌عمران، ١١٠].
بدین ترتیب احساس می‌کنیم با تمام وجود به این مناسبتهاى مبارک تعلق داریم و وابستگى ما به آنها یک وابستگى حیاتى است؛ زیرا این ایام، مناسبتهاى مربوط به وجود بزرگتر ما به‌عنوان یک امت زنده و پویا است؛ امتى که علَم اسلام و مشعل توحید را به دست داریم و بر روى زمین از پیام آسمان دفاع می‌کنیم.
بنابراین، بزرگداشت حسین علیه‌السلام در روز ولادت یا شهادت یا در ایام حماسه بزرگ زندگى او، براى ما تنها یادآورى یک گذشته باشکوه نیست، بلکه این مناسبتها بیانگر جزئى از بنیان اساسى وجود یک امت است؛ ازاین‌رو وقتى امت اسلام در مناسبتهاى مربوط به امام حسین و امام على علیهماالسلام و دیگر مناسبتهاى اسلامى، به برپایى آیینهاى اسلامى میپردازد، در واقع وجود خودش را به عنوان یک امت تحکیم می‌کند و توجهش را به عناصر اساسى این وجود بیشتر مینماید.
یادآور می‌شود، کتاب «بارقه‌ها» اثر آیت‌الله سیدمحمدباقر صدر و ترجمه سیدامید مؤذنی است که به همت انتشارات دارالصدر منتشر شده است.
انتهای پیام 
