ای بی‌خبران؛ کرونا ویروسِ عادلی نیست

به گزارش ایکنا به نقل از خبرآنلاین، در یادداشت تازه‌ای از سیدعلی صالحی‌ آمده است؛ کارگر سر در گریبانی که نان خانوارش به سرپنجه مجروح او وابسته است، در پاسخ به خوش‌پندارِ ناصح بی‌خبر می‌گوید: «خودت در خانه بمان»، تو داری، پس بقاء پیشکش، من که ندارم باید به جنگ کرونا بروم، وگرنه رویای نان به کابوس مَنان بدل می‌شود.

آن‌ها که می‌گویند در خانه بمانید، مردمانِ معرفت و دردشناسانِ ناچارند. جز این چه کنند که چراغ کمتری از این جامعه رو به خاموشی! اما از سویی، ستمبران هم سکه زر ضرب نمی‌زنند! همه گرسنه می‌شویم، خاصه کودکان بی‌دفاع. خانوار‌ها بسیارند بی‌ذخیرهٌ زندگی. نان‌آورشان قادر به ماندن در خانه نیست.

لعنت بر تو جهنم مظلوم‌کُش! در خانه بمانند... می‌میرند، در خانه نمانند... هم می‌میرند؛ و این مردمان بسیارند: تهدید، تاریکی، تحریم! پرپر شدن در بی‌پناهی... آن هم مقابل چشم هم! سفرهٌ خالی، هیچ لقمه‌ای از تعبیر صبر برنمی‌گیرد. هیچ تصوری از تدبیر و تعلل ندارد، نان می‌خواهد.

این ویروس، این بمب مهیب، هیروشیمایِ درون انسان را هدف گرفته است. یک عده هم می‌گویند ویروس عادلی است، فرقی میان فقیر و غنی قائل نیست! آخر‌ای بی‌خبر، اینطور نیست. فقرا به هزاران دلیل، صف مقدم کشتارند. هولوکاست کرونا... بیشترین شکار خود را در کورهٌ روشن «نابرخورداران» جست‌وجو می‌کند. من از همه اهل آیین که به نذر آش و قیمه باور دارند، تقاضا می‌کنم هر وهله با هر بهانه و آرمان و تصور و خواستی، مواد شوینده، صابون و امکاناتِ ضد عَفَن ... نذر کنند. سراسر این سرزمین هدف گرفته شده، مهیای جراحت است، به یاری مردم بروید. اگرچه دست‌های دیگران آلوده به هزار خلاف و تازیانه و اختلاس و مکافات است، اما دست‌های مردم، دست‌های نیالودهٌ مردم فقیر، نیاز به برائت دارند. برائت از چرک و جراحتی که مولود ستم تاریخ است. کرونای عدالت‌کُش، خدنگ خود را سمتِ سنگر برهنهٌ بی‌چیزان گرفته است. اهل دارایی بدانند که آن‌ها نیز با وجودِ جلیقهٌ نجات، در معرض این تهاجم‌اند. همه با هم غرق خواهیم شد مگر به حکمت همدلی پناه ببریم. شیشهٌ پنجره‌های مرکب مدرن خود را کیپ بالا کشیده، تخته‌گاز از میدان فعله‌ها می‌گریزی. اما آن‌ها شانه به شانه چشم به راهِ رزقِ رنج‌اند. آن‌ها به تو و به ویروس پوزخند می‌زنند. نگذارید گرسنگیِ کرونائیسم همه‌گیر شود... که از خودِ کرونا مخوف‌تر است! قرن‌هاست که بی خان و مان‌ها، از شما اهل مکنت می‌ترسیدند، حالا نوبت شما صاحبان ثروت است که باید از دست‌های نشستهٌ درماندگان بترسید. این پایان دویدن بی‌محابا در تاریکی جهان چاره‌ناپذیر است.