۱۳‌به‌در امسال فرصتی در ثبت تاریخی مسئولیت‌پذیری جامعه ایرانی

درست در لحظه اتفاق افتاد در همان زمانی که تصور می‌شد فرهنگ جامعه‌پذیری دست خوش فردگرایی شده و نگرانی‌ها از بابت عدم تعمیق فرهنگ اصیل ایرانی اسلامی در جامعه قوت می‌گرفت؛ کرونا عجیب، اما بسیار غریب به ایران آمد و آفتی شد بر ساختار اجتماعی جامعه.
امروز دیگر محبت کردن؛ در آغوش گرفتن و دیدارهای پی درپی و جمع‌های خانوادگی معنا نمی‌دهد و تبدیل وظایف اجتماعی به مسولیت‌های مهم انسانی به عنوان یک اتفاق شگرف در تاریخ ایران ثبت شد.
و جهان بعد از مدت‌ها تمرین دموکراسی تصمیم گرفت با اعمال فشار و اجبار بر پیکر جامعه آنان را در پذیرش و رعایت یک مسئولیت اجتماعی رهنمون کند اجباری که هیچ کشور و ابرقدرتی برای اعمال آن بر کشوری دیگر خرده نگرفت و هیچ کمپینی نیز برای مردمی که به اجبار و گاها با فشار زور و جریمه و تهدید و ... در خانه ماندند اشک تمساح نریخت. جامعه مثال یک زنجیری شد که راز پایداری آن منفصل بودن حلقه‌های آن است.
کسانی که در این برهه حساس تاریخی عزم سفر کردند و بی‌تفاوت به نقش پر رنگشان در اجتماع بودند مورد غضب واقع شده و انگ بی‌فرهنگی در قبول جامعه‌پذیری را به جان خریدند.
آمارها امروز از کاهش رشد ابتلا به این ویروس خبر می‌دهد که این نشان از جهاد بزرگ فردی در جامعه دارد. جهادی که از ماندن در خانه و قبول شرایط عمومی جامعه حکایت دارد. مردمی که با خانه ماندن سلامت خود و جامعه را بر انجام آیین‌های ایرانی و باستانی ترجیح دادند در حقیقت قهرمانان عرصه مبارزه با ویروس کرونا هستند.
اکنون نیز در آستانه فرارسیدن روز طبیعت و ۱۳ به‌در وارد مرحله حساس دیگری شده‌ایم که اگر نسبت به تلاش‌های کادر درمان و بیشمار افرادی که در این ماه‌های اخیر جان و زندگی و عشق‌شان را کف دست گذاشته‌اند بی‌توجه باشیم؛ خیانت کرده ایم.
فطرت و غریزه انسانی که بی‌تفاوت به سلامت دیگران باشد را بر نمی‌تابد پس در ۱۳ به‌در امسال به طبیعت و وجدان انسانی و درونی خود برمی‌گردیم و تصویر مسئولیت‌پذیری فردی را در تاریخ ایران ثبت کنیم تا یکی از زیباترین ۱۳ به‌درهای عمرمان را رقم بزنیم.
یادداشت از راحله حاجیان