پیروزی حاصل نمی‌شد اگر...

علیرضا نصرآبادی، یکی از جانبازان بیرجندی که خود را جامانده از روزهای مبارزه می‌داند، در گفت‌وگو با ایکنا از خراسان‌جنوبی اظهار کرد: فتح خرمشهر بازتاب جهانی داشت. در حقیقت عراق با از دست دادن خرمشهر تکیه‌گاه سیاسی خود را از دست داد.

وی با بیان اینکه این عملیات نقطه عطف تاریخ جنگ ایران و عراق است و به همین علت نام مقاومت و پیروزی را بر روز پیروزی خرمشهر گذاشته‌اند، افزود: من قبل از اعزام به جبهه نیز در راهپیمایی‌های انقلاب شرکت می‌کردم و با اینکه نوجوان بودم عشق به امام(ره) آن مقدار در جانم رسوخ کرده بود که به جبهه رفتم؛ ابتدا به دلیل سن کم من را نمی‌پذیرفتند، اما وقتی 15 ساله شدم، موفق به اعزام شدم.

این جانباز 70 درصد ادامه داد: عشق به انقلاب در میان خانواده‌ام وجود داشت، بنابراین اختلافی برای حضور من در جبهه نبود؛ برای نخستین بار در اسفندماه 1360 در سن 15 سالگی در همان روزهای فتح خرمشهر و عملیات بیت‌المقدس عازم جبهه شدم. در این عملیات به‌دلیل تجربه کم به‌عنوان یک نیروی عادی و کمک بی‌سیم‌چی بودم. در اسفندماه 60 به جبهه اعزام شدم؛ روز اول فروردین در مشهد بودیم و مقرر شده بود از مشهد به تهران و سپس به اهواز برویم، اما به دلیل عملیات فتح‌المبین مجبور شدیم با هواپیما به کوه‌های اندیمشک برویم.

وی ادامه داد: عملیات فتح‌المبین در روز 10 فروردین پایان یافت و توانستیم قسمت زیادی از خاک ایران را آزاد کنیم و این اولین پیروزی بود که به چشمان خود می‌دیدم؛ در عملیات بیت‌المقدس خط‌شکن بودیم و در کنار پیروزی، خون‌ریزی‌ها و به شهادت رسیدن را دیدم که بسیار سخت بود.

نصرآبادی تصریح کرد: عملیات بیت‌المقدس، 10 اردیبهشت‌ماه، ساعت 30 دقیقه بامداد آغاز شد و در این عملیات قرار بود محور رودخانه کرخه نور که دست نیروهای عراقی بود را آزاد کنیم؛ پس رودخانه را که با پوشش پوشاندیم تا رزمندگان بتوانند عبور کنند و پس از رودخانه به میدان مین عراقی‌ها می‌رسیدیم و برای عبور از این میدان از راه باریکی که قبلا توسط نیروهایمان تعبیه شده بود، گذشتیم.

وی افزود: با عبور از میدان مین پای یکی از فرماندهان روی مین رفت و قطع شد؛ صدای انفجار باعث شد دشمن متوجه عملیات شود؛ عراقی‌ها شروع به تیراندازی کردند و در این زمان بود که بسیاری شهید شدند. پس از اینکه به خاکریز رفتیم قرار بود جاده سوسنگرد به هویزه را آزاد کنیم؛ فرمان برگشت به خاکریز اول داده شد و چون سلاح زیادی نداشتیم مجبور شدیم به خاکریز اول برگشته و در آنجا مستقر شویم؛ بسیاری شهید شدند چراکه اسلحه کافی نداشتیم.

این جانباز بیان کرد: ساعت حدود 3 بود که فرمانده دستور برگشت داد، اما دشمن پلی را که روی رودخانه درست کرده بودیم، تخریب کرده بود و از طرفی از چندین طرف محاصره بودیم و مجبور شدیم از میدان مین برگردیم.

حسرت مانده بر دل 

نصرآبادی بیان کرد: در این عملیات، دشمن با سلاح سعی در خراب کردن پل روی رودخانه داشت که در نتیجه این تیراندازی‌ها، ترکشی به پهلو و قسمت پشتم اصابت کرد و نخاع، کلیه چپ، طحال و سه دنده‌ام را نابود کرد؛ طی سال 61 این اتفاق برایم حادث شد و پس از شش ماه متوجه قطع نخاعم شدم.

وی تصریح کرد: درست است که آن روز نیروهای ایرانی نتواستند به اهداف خود دست یابند، اما سه روز بعد با حمله دیگری منطقه را از عراقی‌ها پس گرفتند و این عملیات تا آزادی خرمشهر ادامه داشت و 12 نفر از دوستان بیرجندی خود را طی این عملیات‌ها از دست دادم.

این جانباز ادامه داد: زمانی که خرمشهر آزاد شد؛ با اینکه آرزویم بود کنار نیروهای عراقی باشم، مجروح بودم و در بیمارستان بستری بودم؛ ابتدا کنار آمدن با این موضوع که در این جشن پیروزی کنار دوستانم نیستم و از طرفی قطع نخاع شده‌ام برایم سخت بود، اما کم کم به آن عادت کردم.

آنچه پیروزی را نصیبمان کرد

وی افزود: من در ادامه این عملیات نبودم، اما در عملیات‌هایی که منتج به این پیروزی شد حضور داشتم و می‌دانم نیروهای ایرانی با دست خالی، بدون تجهیزات حرفه‌ای و تنها با ایمان و امیدی که در دل داشتند، به پیروزی رسیدند این خلوص نیت بسیار مهم‌تر از هر سلاح نظامی و فیزیکی است.

نصرآبادی ادامه داد: زمانی که خبر پیروزی خرمشهر را شنیدم در بیمارستان بودم و با وجود اینکه سلامتی خود را از دست داده بودم، اما با شنیدن خبر پیروزی خرمشهر هیجان خاصی داشتم و خوشحال بودم که خون شهدا هدر نرفت؛ با خود می‌گفتم نگران نباش به جای از دست دادن سلامتی‌ات شادی بزرگتری را کسب کردی.

وی یادآور شد: پیروزی در تمام این عملیات‌ها، حضور بی‌وقفه در جنگ بدون هیچ پشتوانه‌ای تنها با یک نیرو آن هم پشتوانه داشتن به خداوند امکان‌پذیر بود؛ باید بگویم به‌عنوان فردی که در مهلکه جنگ حضور داشتم هیچ امری جز این نمی‌توانست ما را به پیروزی برساند؛ اکنون نیز به این نیرو نیاز داریم.

نصرآبادی بیان کرد: اگر انسان از درون قوی بوده و به ذات لایزال الهی متصل باشد، خواهد توانست پیروزی واقعی را ببیند؛ حال این پیروزی حتی دیر هم به وقوع بپیوندد به هر حال حادث خواهد شد.