کار خیرخواهانه در خدمت خلق و حقوق کودک
پروفسور سیدحسن امین در یادداشتی نوشت: نیازهای نیازمندان در ایران امروز اعم از کودک، نوجوان، جوان، میانسال و کهن‌سال از جهات تربیتی و اخلاقی و فرهنگی و نیز اجتماعی، اقتصادی و سیاسی، بسی بیش از این‌هاست، اما همه نیازها را یک نفر یا یک صنف حتی حکومت مرکزی نمی‌تواند تأمین کند و افزون بر دستگاه‌های دولتی، بخش خصوصی به‌ویژه سازمان‌های خیریه مردم‌نهاد و هر شخص حقیقی و حقوقی توانمند باید به قدر امکانش و همتش و در ردیف کارش به خدمت بپردازد.
پروفسور سیدحسن امین، فیلسوف، استاد حقوق و فلسفه و ادبیات برای گرامیداشت آیین نیکوکاری و کار خیر یادداشتی با عنوان «کار خیرخواهانه در خدمت خلق و حقوق کودک» نوشته و در اختیار ایکنا قرار داده است که در ادامه می‌خوانید:
«انسان عاقل باید از هر خبر خوبی در میان این همه اخبار نگران‌کننده، استقبال کند. یکی از این اخبار خوشحال‌کننده، تداوم خدمت داوطلبانه و خالصانه مردمی در عرصه‌های مختلف اعم از حفظ محیط‌زیست، حیات‌وحش، رسیدگی به حیوانات و کمک به همنوع است. بسیاری از شهروندان به نیازمندان و گروه‌های آسیب‌پذیر در شرایط اقتصادی کنونی در سطح وسیع جامعه کمک می‌کنند، خیریه‌ها، صندوق‌های قرض‌الحسنه و همیاری در مدرسه‌سازی و تسهیل آموزش عمومی نمونه این خدمات است.
یک زمینه دیگر خدمات نیکوکارانه، رسیدگی به کودکان کار و کودکان خیابانی است که از آسیب‌های دردناک اجتماعی امروز ماست. وقتی از اجاره کردن کودکان برای تکدی، ناقص‌العضو کودکان سالم برای فروش اعضای بدن و قاچاق کودکان زیبا برای امور جنسی و کودک‌آزاری، به‌عنوان یک خطر ممکن الوقوع در جامعه‌ای با تمدن دوازده هزار ساله در قرن پانزدهم هجری سخن می‌رود، انسان چو بید بر سر ایمان خویش می‌لرزد! و به انسانیت خودش و هم روزگارانش شک می‌کند!
برابر کنوانسیون حقوق کودک و به‌تبع آن قانون حمایت از کودکان و نوجوانان ۱۳۸۱ کلیه افراد انسانی زیر ۱۸ سال کودک محسوب می‌شوند. در هر جامعه‌ای به‌ویژه در یک جامعه ناسالم، کودکان آسیب‌پذیرتر از بزرگسالان هستند. در میان کودکان کار و کودکان خیابانی که خطر سوق یافتن آنان به کارهای خلاف و سو استفاده از آنان در مسیر تکدی، پخش مواد، سرقت، فساد و فحشا و دیگر کارهای خلاف، بسیار است، تعدادی بی‌سرپرست هستند که شاید بهزیستی به آنان رسیدگی کند، اما بسیار کودکان بد سرپرست هم هستند که چون از لحاظ قوانین «ولی قانونی»، پدر و مادر معلوم و مشخص دارند، نمی‌توانند زیر پوشش بهزیستی قرار بگیرند. بدتر از همه، اوضاع و احوال زندگی بعضی از این پدر و مادران نوعی است که به کار اجباری کودکان خود یا بهره‌کشی و استثمار از آنان راضی هستند و بعضاً انتخاب می‌کنند که فرزندان خود را به اجاره دهند یا برای بهره‌کشی به دست سودجویان بسپارند.
در این شرایط، قبل از هر چیز، رسیدگی به نیازهای اولیه این کودکان یعنی خوراک، پوشاک و سرپناه امن برای آنان در اولویت است. این کمک‌ها ولو محدود و اندک، خوشبختانه، بی سر و صدا در سطح کلان شهرهای کشورمان صورت می‌گیرد. چند اغذیه‌فروشی هست که با خط درشت جلوی مغازه نوشته‌اند: در این مغازه به کسانی که توانایی خرید غذا ندارند، «آش مهربانی» اهدا می‌شود! این ابراز عاطفه انسانی، یادآور سنت از یاد رفته جوانمردان و عارفان نسل‌های پیش از ما امثال حاج مرشد چلویی (بانام شناسنامه‌ای احمد عابد نهاوندی) است که در بازار تهران با مهر و عشق به نیازمندان آبرومند غذای رایگان می‌داد. اگر دورتر برویم، به شیخ ابوالحسن خرقانی می‌رسیم که بر سردر خانقاه یعنی خوانگاه و سفره‌خانه صلواتی‌اش نگاشته بود: هر کس که به این خانقاه درامد، نامش دهید و از ایمانش مپرسید.
پس از خوراک، تهیه کفش مناسب و به‌اندازه هم از نیازهای اولیه برای کودکان کار و کودکان خیابانی است. در همین راستا مدیر گروه تولیدی کفش زندی که خود در کودکی و نوجوانی، کودک کار بوده و این خطرات را شخصاً تجربه کرده و از سر گذرانده است و امروز به همراه همسرش کارآفرینی موفق در رأس گروه زندی است، در تأمین رایگان کفش مناسب برای کودکان کار و خیابانی پیشگام است.
البته نیازهای نیازمندان در ایران امروز اعم از کودک، نوجوان، جوان، میانسال و کهن‌سال از جهات تربیتی و اخلاقی و فرهنگی و نیز اجتماعی، اقتصادی و سیاسی، بسی بیش از این‌هاست، اما همه نیازها را یک‌تن یا یک صنف حتی حکومت مرکزی نمی‌تواند تأمین کند و افزون بر دستگاه‌های دولتی، بخش خصوصی به‌ویژه سازمان‌های خیریه مردم‌نهاد و هر شخص حقیقی و حقوقی توانمند باید به قدر امکانش و همتش و در ردیف کارش به خدمت بپردازد و من به همین دلیل به هر حال از هر کار خوب به هر اندازه و در هر حد، قدردانی و پشتیبانی می‌کنم.»
انتهای پیام
