توصیه‌های دین برای جمع میان دارو و توسل
حجت‌الاسلام والمسلمین سروش محلاتی ضمن تشریح سه عاملی که سبب فساد جامعه است، گفت: برخی تصور می‌کنند که باید دارو و رجوع به پزشک را کنار بگذاریم و از خدا شفا بخواهیم، ولی دین به ما توصیه می‌کند که این دو با هم منافاتی ندارند.
به گزارش ایکنا، حجت‌الاسلام والمسلمین محمد سروش محلاتی در ادامه سلسله مباحث خود در مورد الهیات سلامت که امروز، 5 فروردین ماه، در قالب فایل صوتی در کانال مجازی خود قرار داده است با بیان اینکه بشر برای زندگی به ثروت، سلامتی جسمی و ارزش‌های اخلاقی نیاز دارد، گفت: امیرالمؤمنین(ع) در نهج‌البلاغه جایگاه هر کدام از این سه عامل را توضیح داده‌اند؛ در حکمت 383 فرمودند که یکی از بلایا و مشکلات، نداری، فقر و تنگی معیشت است و سنگین‌تر و سخت‌تر از آن، بیماری است.
وی افزود: حضرت در مقایسه فقر و بیماری، بلای بیماری را شدیدتر و سخت‌تر دانسته و تصریح کرده‌اند که شدیدتر از بیماری جسمی، بیماری روانی و روحی و از دست دادن معنویت و ایمان است؛ کلام امام بسیار دقیق و عمیق است زیرا اگر انسان مبتلا به فقر باشد ولی از سلامتی و اخلاق بهره‌مند باشد می‌تواند فقر را تحمل کند ولی اگر از یکسو فقر، از سوی دیگر بیماری و از سوی سوم بداخلاقی برای او وجود داشته باشد زندگی برای فرد، خانواده و اجتماع غیر قابل تحمل می‌شود.
سروش محلاتی تصریح کرد: وقتی انسان مبتلا به بیماری می‌شود می‌تواند از دو عامل دیگر برای بازیابی سلامت خود بهره ببرد؛ در نظر بگیرید در یک خانواده که بیماری برخی از اعضا را رنج و آزار می‌دهد ولی مبتلا به فقر نیستند می‌توانند زندگی خود را آبرومندانه اداره کنند و از عقل و تدبیر و صفا و صمیمیت هم در محیط خانواده بهره‌مند شوند. به واسطه امکانات مالی می‌توانند درصدد معالجه و رسیدن به سلامت باشند و از طرف دیگر به خاطر روابط خوب خانوادگی و اخلاق از لحاظ پشتوانه معنوی دلگرم هستند و بیماری به آنان فشار نمی‌آورد ولی اگر خانواده‌ای گرفتار هر سه بلیه باشد سختی بیماری دوچندان خواهد شد.
استاد حوزه بیان کرد: در جامعه هم این طور است؛ انسان بیمار می‌شود و گاهی این بیماری‌ها عمومی است که در تاریخ هم فراوان رخ داده است؛ در این وضعیت اگر مردم مکنت مالی داشته باشند، می‌توانند بخشی از رنج را کاهش دهند و در درمان دستشان باز باشد و از سوی دیگر اگر در محیط جامعه حسن اخلاق و روابط پسندیده اجتماعی وجود داشته باشد، سنگینی بیماری کاهش می‌یابد ولی جامعه مبتلا به فقر، بیماری و بحران اخلاقی تباه خواهد شد.
وی با طرح این سؤال که میان معالجه پزشکی و توصیه‌های دینی و دینداران در مورد روش‌های دیگر برای شفا چگونه می‌توانیم جمع کنیم ابراز کرد: در این موارد که امری از سوی خردمندان مطرح است نیازی نیست که چیزی از نصوص شرعی برای آن بیابیم گرچه برخی نصوص هم در تایید رجوع به نظر خردمندان وجود دارد. روایاتی هم از سوی شیعه و اهل سنت در این زمینه بیان شده است؛ جابر از پیامبر سؤال کرد که آیا ما اقدام به درمان بیماران کنیم؟ یعنی باید به پزشک مراجعه کنیم یا اینکه بنشینیم تا هر چه قضاست رخ دهد. پیامبر فرمودند که باید به طبیب مراجعه کنید زیرا خداوند هیچ بیماری را بدون درمان و دوا قرار نداده است. در منابع اهل سنت از جمله در ابن ماجه و احمدبن حنبل نقل شده که فردی خدمت پیامبر رسید و همین سؤال را مطرح کرد و پیامبر فرمودند که اگر خدا دردی برای بشر مقرر کرده درمانی هم برای آن قرار داده است.
سروش محلاتی درباره اینکه گاهی اوقات داروهایی که اطبا تجویز می‌کنند ممکن است برای بیمار خطر داشته باشد و حتی خطر مرگ در میان باشد. آیا باز هم باید از توصیه آنان استفاده کنیم؟ اظهار کرد: امام صادق(ع) در پاسخ به این سؤال فرمودند که خداوند همان گونه که درد را مقرر کرده شفا و عافیت را هم مقرر فرموده است و هر دردی دارای درمانی است؛ دارو را مصرف کن و البته نام خدا را هم در مصرف دارو بیاور.
وی گفت: روایت دیگری از محمدبن مسلم از امام باقر(ع) نقل شده که آیا معالجه با جراحی را تجویز می‌فرمایید و حضرت فرمودند که آری؛ خداوند شفا را در همین مداوا و درمان قرار داده است و مانع و محذوری در اینجا وجود ندارد. حتی در روایت بیان شده که حضرت مسیح(ع) فرمود که اگر کسی بیماری را رها کرده و درمان نکند شریک در جرم کسی است که این جراحت را به وجود آورده است. لذا اصل درمان و استفاده از دارو، اصل عقلایی و پذیرفته شده مور تایید نصوص دینی است.
انتهای پیام
