روایت حافظ قرآنی که در 80 سالگی معلم کلام وحی می‌شود

گاهی باورت نمی‌شود، اما از دل محرومیت‌ها معجزه‌هایی می‌روید که سزاوار شکرگزاری است. این شکرگزاری به معنای دیدن نعمت‌های خداوند است؛ شکرگزاری به معنای امید در زندگی است؛ همان که نور روشنی در روزهای سخت زندگی است و با خدا بودن را به تو می‌آموزد.

محمد دلیری، متولد سال 1321 و مددجوی کمیته امداد امام خمینی(ره) است که در دهه هشتم زندگی‌اش در شهر ارسک در شهرستان بشرویه روزگار می‌گذراند. او سواد خواندن و نوشتن ندارد، اما خوب بلد است قرآن بخواند و حتی حافظ کل قرآن کریم است.

وی در گفت‌وگو با ایکنا از خراسان‌جنوبی اظهار کرد: در این سال‌ها شاگردان زیادی را پرورش داده‌ام؛ به امید روزی که دستگیر آخرتم شوند و از طرفی با آموزش قرآن روزهای ناامیدی را سپری کنند.

این حافظ قرآن بیان کرد: از سال ۱۳۸۰ چون دیگر نتوانستم کاری انجام دهم تحت پوشش کمیته امداد امام خمینی(ره) قرار گرفتم و اکنون نیز همسرم هم نیاز به مراقبت دارد و من به او رسیدگی می‌کنم، اما در سال‌های از کارافتادگی بیکار ننشستم و با خود گفتم حال که به سرنوشتی که خداوند مقدر فرموده و خانه‌نشین شده‌ام، حفظ قرآن را که از نوجوانی به آن پرداخته بودم را تمرین کردم.

دلیری ادامه داد: هم‌اکنون دوره‌های قرائت و حفظ قرآن را در این شهرستان برای نوجوانان و جوانان آغاز کرده‌ام و حتی به جوانان دعاهای مختلف را یاد می‌دهم تا روشنی بخش زندگیشان در روزهای سخت روزگار شود.

این حافظ کل قرآن با اشاره به کسب رتبه سوم در مسابقات حفظ کشور و رتبه نخست این مسابقات در استان، افزود: این مقام‌ها به ظاهر مهم نیست بلکه آنچه که مهم است پیاده کردن اصول قرآنی در زندگی و عملیاتی‌سازی آن‌هاست.

دلیری با بیان اینکه با پشتکار و توکل می‌توان به غیرممکن‌ها دست یافت، تصریح کرد: جوانان گاهی از ما و افرادی هم سن و سال من ناامیدترند و شوق زندگی ندارند که این امر را می‌توان در فقدان پشتکار و توکل در زندگی دانست.

وی یادآور شد: فراموش نکنیم با توکل و امید می‌توان به روزهای بهتری در زندگی رسید؛ همان‌گونه که قرآن اکنون چراغ راه زندگی من است و اگر نبود شاید نمی‌توانستم این روزها را سپری کنم.

نعمت‌ها را ببینیم

دلیری از راز جوان ماندن دلش گفت و بیان کرد: شاید اگر پدرم در نوجوانی به من پیشنهاد حفظ قرآن را نمی‌داد و شاید اگر خواندن و مأنوس بودن با قرآن را چون آموختن سواد از یاد برده بودم، اکنون نفسی برای ادامه زندگی و امیدی برای نفس کشیدن نداشتم.

وی افزود: مشکل جوانان امروز این است که نمی‌خواهند از نعمت‌هایی که خداوند در اختیارشان نهاده بهره ببرند؛ نعمت حفظ قرآن و حتی خواندش نعمت بزرگی است که گاهی از خاطرمان می‌رود؛ خداوند در آیه 67 سوره اسراء می‌فرماید: «وَإِذَا مَسَّكُمُ الضُّرُّ فِي الْبَحْرِ ضَلَّ مَنْ تَدْعُونَ إِلَّا إِيَّاهُ فَلَمَّا نَجَّاكُمْ إِلَى الْبَرِّ أَعْرَضْتُمْ وَكَانَ الْإِنْسَانُ كَفُورًا؛ و زمانی که در دریا سختی و آسیبی به شما رسد، هر که را جز او می خوانید ناپدید و گم می‌شود و هنگامی که شما را با سوق دادنتان به سوی خشکی نجات دهد از خدا روی می‌گردانید و انسان با اینکه الطاف خدا را همواره در زندگی خود لمس می‌کند بسیار ناسپاس است.»

دلیری بیان کرد: حفظ قرآن باعث شد تا ناامید و ناسپاس نشوم و این امر را به جوانان و نوجوانان توصیه می‌کنم؛ همان‌گونه که در ابتدای تمام کلاسی‌هایم از آنان می‌خواهم ابتدا نعمت‌های خداوند را برشمرند و سپس به آموزش می‌پردازم؛ به یاد داشته باشیم تا نعمت‌ها را که بزرگترین آن نزول قرآن است از یاد نبریم و انسانی باتوکل باشیم؛ ببینید کرونا با ما چه کرد کاری کرد که حتی نعمت بویایی و چشایی را قدر بدانیم که واقعا بدون آن‌ها زندگی لذت‌بخش نیست.

وی یادآور شد: از جوانان می‌خواهم پیش از رسیدن به سن پیری برای خود همدمی آرام‌بخش انتخاب کنند و چه همدمی بالاتر، بهتر و آرامش‌بخش‌تر از قرآن؛ فقط کافی است کمی به وعده‌های خداوند در مورد مؤمنین ایمان بیاوریم.