پیشرفت به معنای سعادت دنیا و آخرت است
عضو اندیشکده مبانی مرکز الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت گفت: مقصود از پیشرفت در سند الگو حرکت جامعه از وضع موجود به وضع مطلوب اسلامی است. این تعریف از پیشرفت، همان نیل به حیات طیبه یا سعادت دنیا و عقبی است.
به گزارش ایکنا، به نقل از دفتر ارتباطات مركز الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت، حجت‌الاسلام والمسلمین حمیدرضا شاکرین، عضو اندیشکده مبانی مرکز الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت در گفت‌وگویی به تبیین جایگاه دین در سند الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت پرداخت و گفت: سند الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت، الگویی بومی است که طبق رهنمود رهبر معظم انقلاب بر اساس مبانی نظری اسلام و با عنایت به ویژگی‌های قلمروی ایران، تدوین شده است.
وی ادامه داد: تبیین ارتباط بین دین و الگوهای توسعه و پیشرفت، ذیل مبحث «گستره‌شناسی دین» می‌گنجد و دانشمندان نظریه‌های متعددی درباره آن عرضه کرده‌اند. می‌توان گفت دیدگاه‌های اغلب آنها، ضعف‌هایی دارد که نمی‌توانست مبنای تدوین سند الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت باشد. شناخت گسترة دین، تعیین‌کننده حدود و چگونگی مراجعه به دین در ساخت تمدن و الگوی پیشرفت است.
عضو اندیشکده مبانی مرکز الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت با اشاره به مفهوم پیشرفت در سند الگو، گفت: بر اساس تعریف علامه طباطبایی دین، عقاید و دستورهای عملی و اخلاقی خداوند است که پیامبران برای راهنمایی و هدایت بشر آورده‌اند. دانستن و عمل به آنها، سبب خوشبختی انسان در دو جهان است.
شاكرین با اشاره به حوزه و قلمرو دین گفت: درباره قلمرو دین، دانشمندان نظریه‌ها و دیدگاه‌های مختلفی مطرح کرده‌اند. اولین نظریه بر آخرت‌گرایی دین اشاره دارد. این نظریه با ایجاد گسست بین دین و دنیا، و دنیا و آخرت، زمینه مراجعه به دین در ساخت تمدن و الگوی پیشرفت را مسدود و آن را تلاشی بی‌ثمر می‌سازد. دومین نظریه بر دنیاشمولی حداقلی دین تاكید دارد. در این رویکرد، هدف نهایی دین، سعادت فرجامین است و توجه دین به دنیا، تنها به میزانی است كه دنیا می‌تواند در كار آخرت، امداد كند یا مزاحم واقع شود. بر اساس این رویکرد، مرجعیت دین در ساخت تمدن و پیشرفت، تنها در جهت همسازی آن با غایات کلی و سعادت فرجامین است و بیش از این نمی‌توان از دین استمداد کرد.
وی ادامه داد: سومین نظریه دینِ دنیوی است. دین‌شناسی دنیاگرا حدودی برای مرجعیت دین در الگوی تمدن و پیشرفت تعیین نمی‌کند در عین حال با نگاه ناقص و ماده‌گرایانه‌ای که به دین دارد معنویات دینی را فرو می‌گذارد و لاجرم، تمدنی سراسر مادی را به نام دین رقم می‌زند. چهارمین نظریه نگرش جامع دین است. در میان دیدگاه‌های مطرح، نگرش جامع، سازگارترین نظریه با واقعیت دین مبین اسلام است. در نگرش جامع، دین الهی به کمال و سعادت دنیوی و اخروی انسان به نیکوترین وجه ممکن می‌پردازد. در این نگرش، صلاح و فساد دنیایی، افزون بر نقش مقدماتی برای فلاح و شقاوت اخروی، خود نیز از ارزش و اهمیت نفسی و ذاتی برخوردار است. نگرش جامع، مبنای تدوین سند الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت است.
عضو اندیشکده مبانی مرکز الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت یادآور شد: عمده‌ترین کارویژه‌های مهم تمدن‌ساز دین در نگاه جامع‌نگر معرفت‌بخشی، هدفگذاری، قانونگذاری، نظام‌سازی و برنامه‌دهی است. دین، لاجرم، ظرفیت فراخ و مرجعیت گسترده‌ای برای تمدن‌سازی و الگوی پیشرفت دارد. مرجعیت جامع و فراخ دین به معنای کنار نهادن علم، تجربه و خرد بشری نیست بلکه عقل بشری، خود یکی از منابع دین است و دین احیاگر، پرورش‌دهنده و جهت‌بخش عقل است. در نگرش جامع، بسیاری از مشكلات به‌ویژه امور متغیر را باید با کمک خرد، تجربه و دانش بشری حل كرد اما از عقل و علم در پرتو اصول و هنجارهای دینی استفاده می‌شود و نباید میان روش‌های برگزیده با احكام دینی، تعارضی وجود داشته باشد.
انتهای پیام
