استادی با فرهیختگی، اخلاق و مسئولیت‌پذیری گره خورده است

به گزارش ایکنا، به نقل از روابط عمومی وزارت علوم، عبدالحسین کلانتری، در آیین گشایش طرح تعالی منش استادی مهارت‌های ناب شاگردپروری، سخنرانی کرد که متن سخنان وی در ادامه می‌آید:

همچو غباری در آستان عالم آل محمد، به ادای خدمت در ساحت فرهنگ دانشگاه و سخن گفتن از آن ساحت رفیع در محضر شما خوبان بر خود مباهات می‌کنم. 

یاران، دست در دست معلمان و استادان خوبمان تا هر کجای ژرفای اندیشه و علم جهان دیروز و امروز قدم برداشتیم، طنین توحیدی صدای علم و فرهنگ و هنر و تمدن ایرانی و اسلامی را به گوش جان شنیدیم و بر بلندای تاریخ این سرزمین مقدس بالیدیم و خدای را بابت تمام محبت‌هایش بر این سرزمین و مردمان نیک اندیش آن سپاس گذاردیم. آنجا که رسول مهربانی­‌ها نوشیدن از پیمانه لبریز ولایت الهی را شایسته قومی می‌­شمارد که خداوند آنها را دوست دارد و آنها نیز خداوند را دوست دارند: فسوف یاتی­ الله بقوم یحبهم و یحبونه... و دست بر شانه سلمان می­گذارد، گویا تمام تاریخ توحیدی این سرزمین مقدس و مردمان موحد آن را زمینه ساز شروع مسیری بلند تا رسیدن به موقعیت‌­های بلند فضل الهی و وسعت بخشی ایشان تا غلبه بر تمام پیکره نظام باطل می‌­شمارد، در این کشاکش عشقبازی محب و محبوب، هم بلندای تاریخ این سرزمین رخ می­‌نماید و هم بلندای بسیار فراتر آینده آن جلوه­‌گری می­‌کند. 

من از اعماق تاریخ این سرزمین سخن می­‌گویم. تاریخی که با دانایی و علم پیوند خورده؛ چه در دوران توحیدی زرتشت که در سروده‌های خویش، دانش اندوزی، خردورزی، اندیشیدن و دانایی را ستوده و برای ما در گات‌ها از درگاه آفریدگار "اندیشیدن در آرامش"، "دانش برآمده از منش نیک" و "بهره مندی از شادمانی" را آرزو می‌کند و حتی اندیشمندان یونانی، نظیر فیثاغورث، دموکریتوس، افلاطون و  ارسطو را از طریق مغان ایرانی با پیچیدگی و وجوه تجریدی عالم آشنا می‌کند؛ چه در دوران پس از طلوع پیامبر خوبی‌ها که علم را نور و خدا را نور دانسته و بر همین وزان، علم را دارای شرافت، قداست و احترام ذاتی می‌دانست، پیامبری که علما را وارث خود می‌دانست و هدف رسالت خود را تعلیم عنوان می‌کرد و تکریم عالم را تکریم‌شان خداوند سبحان می‌دانست، پیامبری که عالم را بر عابد ۷۰ درجه مرجح و برتر می‌دانست، مانند برتری ماه شب چهارده بر دیگر ماه‌ها، پیامبری که عالمان را وارثان و نزدیک‌ترین گروه به انبیا می‌دانست، پیامبری که خداوندش به قلم قسم یاد کرد و کتاب آسمانی معجزه او بود، پیامبری که حکمت را گمشده مومن می‌دانست، پیامبری که علم را بر هر مرد و زنی فریضه و تبعیض در این زمینه را مردود می‌دانست، پیامبری که تعلیم را از گهواره تا گور و از شرق تا غرب مورد تاکید قرار داد. 
من از اعماق تاریخ این سرزمین سخن می­‌گویم. تاریخی که تاروپودش با نهادهای علمی همچون فرهنگستان نصیبین، فرهنگستان جندی شاپور، کتابخانه سارویه پیشدادیان، ریشهر بوشهر، شهر فرهنگ و ادب عیلامیان، مساجد، دارالعلم‌ها، بیت الحکمه‌ها، نظامیه‌ها، بیمارستان‌ها، رصدخانه‌ها، ربع رشیدی‌ها، حوزه‌های علمیه، دارالفنون و دانشگاه‌های جدید تنیده شده است. تاریخی توحیدی و نورانی که با قیام لله حضرت روح الله و ملت ایران شکوه بیشتری یافت. تاریخ حرکت در مسیر نور، تاریخ فتح قله‌ها، تاریخ حماسه‌ها و رشادت‌ها، تاریخ مسئولیت‌پذیری، تاریخ ایثار و گذشت، تاریخ علم و فرهنگ و هنر، تاریخ عدالت‌خواهی و آزادی و آزادگی، تاریخ ظلم ستیزی، تاریخ کمک به جهانیان و انسانیت، تاریخی که پرچم فتوحات آن را پیامبر رحمت، امیدوارانه بر دوش فارسیان نهاد و دانش در ثریا را نیز در ذهن و دست پرتوان آنان دید. تاریخی که فراتر از دیروز و امروز، ما را به آینده‌ها پرواز می‌­دهد و تا میراث داری صالحان بر زمین عهد ما را یادآوری می­‌نماید.در چنین تاریخ، قاموس و مسیری، استادی شانی دگر می‌یابد و تنها به تعلیم دانسته‌هایی که در هر جای دیگری ممکن است یافت شود تقلیل نمی یابد. اساسا چنین فروکاستی نسبتی با تاریخ و آینده این سرزمین ندارد. دانش در این کهن تاریخ همواره ممزوج با ادب، اخلاق و معنویت بوده و تولید "استاد تک ساحتی" ثمره ناپاک تمدن سرمایه سالار مدرن است که جان ما را آزار می‌دهد. استادی در این مرزو بوم، با فرهیختگی، اخلاق، تهذیب، مسئولیت‌پذیری، دردآشنایی، ایثار، امیدواری و بسیاری از دیگر فضائل گره خورده است. کمااینکه بر اساس چنان سنت قویمی، مردمان این مرزوبوم که فرزندان خود را به رسم دیرین و کهن تعلیم و تادیب به ما به امانت سپرده اند، انتظاری فراتر از انتقال دانش از ما دارند. 

لذا خوب بنگریم که چه طرحی را بر این ودیعه الهی نقش می زنیم و برای این تاریخ پرشکوه چه به یادگار می گذاریم؟ امروز ماییم و راه آینده و این رسالت سنگین تاریخی، ملی، دینی و انقلابی. صدایی از اعماق تاریخ تا امروز ایران ما را، من و شما را، فرامی‌خواند و در کنار جهد علمی، که عنصر هویتی ایرانیان است، تعهد و تقویت فرهنگ و تمدن خود را از ما مطالبه می‌کند تا با تعمیق ایمان و امید به قله پیشرفت برسیم. 

یاران! خوب بنگریم که در کجای این تاریخ ایستاده‌ایم ...

تو مگو همه به جنگند و ز صلح من چه آید

تو یکی نه‌ای هزاری تو چراغ خود برافروز 

والسلام علیکم و رحمه الله